Welkom in de buurt

Ik ben gisteravond weer met een aanhanger vol meubelen aangekomen in Groenlo. Wat een beestenweer is het hier. Guur, koud en nat. Op de deel hoor je de stralen regenwater in de mestputten stromen. Snel de aanhanger maar binnen gezet. De auto past er niet bij want de tandemas van Petersen staat er ook nog, vol met bouwmaterialen.

Het is vrijdagochtend en mijn taak vandaag is het afschroeven van de wanden, omtimmeren van een ontluchtingskoker die door een van de kamertjes loopt en het vullen / schuren / vullen van gaatjes en naden.

In de loop van de middag hoor ik stemmen dichtbij huis. Dat is hier echt heel ongewoon, want het dichtstbijzijnde huis van de buren staat op 100 meter afstand. Als ik kijk wat er aan de hand is, zie ik iets dat mij even doet denken aan een verdwaald scoutinggroepje. Een paar volwassenen en kinderen met vlaggetjes en ballonnen in de weer en een van de kinderen heeft een bord op zijn nek.

Het is het welkomstcomité van de buren. De vrouwen zijn er met de kinderen op uit getrokken om de oprijlaan te versieren. Hoe leuk is dat. Even later zit het hele spul binnen aan de keukentafel en vragen mij de hemd van het lijf. Voor ik het weet ben ik toegevoegd in de buurtapp.

Die zaterdag erna stopt er een grijze bus naast het huis. Buurvrouw Simone doet haar ronde en brengt het buurtblad bij ons aan de deur. Het is een volle zaterdag met mooi kluswerk. Het dakraam gaat in het trapgat, de ‘kleine’ slaapkamers worden verder afgewerkt, en Jan zet het raamwerk op voor de grote voorslaapkamer. Intussen schuurt Carole zich helemaal stuk beneden op de paneeldeuren.