We hadden het allemaal zo goed op de rit; planning in orde, bouw lekker op de rit, vroege en mooie reserveringen voor komend seizoen, regelmaat voor Diesel, die met een gerust hart een halve dag lekker alleen in de mand kan liggen slapen… het werd bij-na een beetje sleur tot dat…
Tot Viktor op facebook verscheen! Viktore, zoals hij toen nog heette. Een woeste kop met haar, donker uiterlijk, aandoenlijke ogen. En ik viel voor hem. Meteen in de val getrapt!
Ik snap niet waar die vlaag van verstandsverbijstering vandaan kwam, maar ik deelde het portret van deze asielhond in de familie-app. En het was gebeurd.
Dit was het speelmaatje waarvan we dachten dat Diesel deze miste. Ik heb alles uit de kast gehaald om mijn spreekwoordelijke ‘keutel’ weer in te trekken, maar enkele weken later stond ik dan met Lotte in de auto, ruim anderhalf uur op een industrieterrijn in Barneveld te wachten op een busje uit Spanje.
Met een hele horde andere verloren zielen, die op hun beurt een hond of kat verwachtten. Een beetje een verlate sinterklaasintocht zeg maar, maar dan voor volwassenen.
In het busje stonden twee lange rijen benches 3 hoog opgestapeld. Viktore kwam er heel enthousiast uit, pieste meteen de hele ontvangshal onder en bleek een aangevreten staartpunt te hebben.
Enfin, nog voordat we thuis aankwamen hadden we er al een spoedconsult bij de dierenarts op zitten en daar volgden er nog enkelen van, want een staart verbinden van een gestresste jonge hond, die nog moet wennen aan een heel nieuw thuis…
Ja, ’thuis’ moest uiteraard ook wel wennen aan die jonge indringer. Diesel had zich waarschijnlijk iets anders voorgesteld als maatje dan deze knokkelige stuiterbal. Maar WAT EEN LEUKE HOND!!!
Diesel en hij hadden al snel overeenstemming over wie de ‘oudste rechten’ heeft. En sindsdien zijn ze niet meer bij elkaar weg te slaan. Zo leuk! Maar wel een handenbindertje de komende tijd. Dat is duidelijk.
En zo kan het soms lopen. Je verzet je, maar gaat toch voor de bijl. Zo is het eerder ook met de katten gegaan. Op een boerderij horen dieren, maar wat Michiel betreft; absoluut géén katten! En zie onder: de broertjes Ollie en Flip! Overblijfselen uit het kraambed van de buurtpoes Plokkie. Ook dikke maten!
Ander soort maten zijn onze trouwe vrienden Marco en Wim , en buurman Dinant. We hadden bedacht dat we wel een ‘boost’ konden gebruiken en met een levering van 200 gipsplaten is het snel meters maken met wat handige boys. Datumprikkertje uitgedaan en zo stond er een gipsteam dat met een paar uurtjes de mouwen opstropen wonderen verricht hadden. Met zijn viertjes vormden we twee teams en schoten we die enorme platen tegen de wanden van hal, ontbijtkamer en slaapkamer. En na de middag was er nog tijd om samen een kozijntje te plaatsen. Wat een sprongen weer. Bedankt maten!
